Even the sweetest food when eaten in excess would cause indigestion.

मधुरमपि बहुखादितं अजीर्णं भवति॥

भासकवेः चारुदत्ते॥

madhuramapi bahukhāditaṁ ajīrṇaṁ bhavati||

bhāsakaveḥ cārudatte||

This very wise remark occurs in the classic drama of poet Bhasa, Charudattam.

================

Even the sweetest food when eaten in excess would cause indigestion..

================

Yes, even happiness and enjoyment have their limit..

Often indulging in something very happy causes excitement, and extreme happiness..

But when that enjoyment repeats too often, our keenness wanes progressively..

After sometime, that particular mode enjoyment would cease to hold our interest anymore..

Most of our excitement about something sweet and beautiful is just the anticipation of the attainment..

The uncertainty involved makes us all the more edgy..

And there is a sudden splurge of happiness at the moment of achievement..

But then everything becomes normal, and just ordinary..

Marriage, Childbirth, Promotions in Job, acquisition of a new house.. we can cite many examples..

We are in the seventh heaven of happiness moments after the incident.. Then starts the worries and anxieties about maintaining and keeping what we have attained, and the worries about the possible losses start to haunt us..

That is life..

Of course, this dialogue in Bhasa's play seems to have been crafted in a period where the occurrence of diabetes was not so widespread.

Most of persons above middle age are afflicted by diabetes nowadays..

For them, the question of taking even small quantities of sweets is a great challenge

It is not only causing indigestion.. It is just plain death for them to eat sweets.

മധുരമപി ബഹുഖാദിതം അജീര്‍ണം ഭവതി॥

ഭാസകവേഃ ചാരുദത്തേ॥

ഭാസമഹാകവിയുടെ ഏറെ പ്രസിദ്ധമായ ചാരുദത്തം അന്ന നാടകത്തില്‍ കാണുന്ന ഏറെ വിവേകം നിറഞ്ഞ ഒരു അഭിപ്രായം.

ഏറെ ഏറെ മധുരമായ ഭക്ഷണം പോലും ഒരു പരിധിക്കു മുകളില്‍ കഴിച്ചാല്‍ അത് അജീര്‍ണ്ണം ഉണ്ടാക്കും.

അതെ സന്തോഷത്തിനും ആ സന്തോഷം അനുഭവിക്കുന്നതിനും എല്ലാം ഒരു പരിധി ഉണ്ട്

ചില അവസരങ്ങളില്‍ സന്തോഷിക്കാന്‍ വക തരുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ആസ്വദിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് ഏറെ ആനന്ദവും ആഹ്ളാദവും എല്ലാം ഉണ്ടാവും.

പക്ഷെ ഒരേ വിധത്തിലുള്ള കാര്യത്തില്‍ നാം വീണ്ടും വീണ്ടും ആനന്ദിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് തന്നെ അക്കാര്യത്തില്‍ താല്‍പര്യക്കുറവും മടുപ്പും ഒക്കെ തോന്നിത്തുടങ്ങും. ആവര്‍ത്തനം വിരസതയുടെ മാറ്റു കൂട്ടും.

കുറേക്കഴിയുമ്പോള്‍ ആ പ്രത്യേക കാര്യത്തില്‍ സന്തോഷം കണ്ടെത്താന്‍ നമുക്ക് കഴിയാത്ത അവസ്ഥ വന്ന് ചേരാം. ഒരുപക്ഷെ അക്കാര്യം ഒഴിവാക്കാന്‍ വരെ നാം ശ്രമിച്ചു എന്നും വരാം.

എന്തോ മധുരമായത് കിട്ടാന്‍ പോകുന്നു ഹൃദ്യമായ എന്തോ ഒന്ന് സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നു എന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയാണ് നമ്മെ ഏറെ താല്പര്യത്തോടെ അക്കാര്യം കാത്തിരിക്കുവാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.

ആ ആകാംക്ഷ നമ്മെ പലപ്പോഴും ഏറെ അക്ഷമരാക്കാറുമുണ്ട്.

അതുകൊണ്ടാണ് നാം ഏറെ കൊതിച്ചിരുന്നത് കിട്ടുമ്പോള്‍ നമ്മില്‍ സന്തോഷത്തിന്‍റെ ഒരു വേലിയേറ്റം തന്നെ ഉണ്ടാവുന്നത്.

പക്ഷെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം നമ്മുടെ മനസ്സ് സാധാരണ ഗതിയിലെയ്ക്ക് തിരിച്ചെത്തും

വിവാഹം, മക്കളുടെ ജനനം, ജോലിക്കയറ്റം, പുതിയ വീട് വയ്ക്കല്‍.. നമുക്ക് സന്തോഷം നല്‍കുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ പട്ടിക നീണ്ടുപോയിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.

ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ സംഭവിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ നാം സന്തോഷത്തിന്‍റെ ഏഴാം സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നു എന്ന ഒരു തോന്നല്‍ നമുക്ക് ഉണ്ടാവും. പക്ഷെ ഉടന്‍ തന്നെ നമുക്ക് വന്നു ചേര്‍ന്ന നേട്ടങ്ങള്‍ എങ്ങിനെ നിലനിര്‍ത്തും, എങ്ങിനെ കോട്ടം തട്ടാതെ അവയെല്ലാം സൂക്ഷിക്കും, എന്നൊക്കെയുള്ള വേവലാതികള്‍ നമ്മെ അലട്ടാന്‍ തുടങ്ങും. നേടിയത് നഷ്ടപ്പെട്ടാല്‍ അന്ത് ചെയ്യും എന്ന ചിന്തയും നമ്മെ അലട്ടാന്‍ തുടങ്ങും

അതാണ്‌ ജീവിതം.

ഭാസന്‍ ഈ സംഭാഷണശകലം എഴുതിയ കാലത്ത് നാട്ടില്‍ പ്രമേഹം ഇത്രയധികം പേരെ അലട്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.

ഇന്ന് മധ്യവയസ്സില്‍ എത്തിയ മിക്കവാറും എല്ലാവരെയും പ്രമേഹം ബാധിക്കുന്നു എന്നതൊരു ദുഃഖ സത്യമാണ്.

പ്രമേഹം ബാധിച്ച ആള്‍ക്ക് മധുരം കഴിച്ചാല്‍ അജീര്‍ണ്ണം ബാധിക്കുക മാത്രമല്ല. വളരെ കുറച്ച് മധുരം കഴിക്കുന്നത് പോലും അവരുടെ ആരോഗ്യത്തിനും ജീവന് പോലും വെല്ലുവിളി ഉയര്‍ത്താന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്.